Wojciech Grzegorczyk-Poniewierka, cieśla-poeta ludowy, analfabeta deklamujący swoje wiersze z pamięci. Urodził się 18 XI 1893 we wsi Krajno-Wymyślona. Jego ojcem był Antoni
i Grzegorczyk z Krajna oraz Florentyna z Kołomańskich z Wilkowa. Brat Wojciecha Grzegorczyka walczył w oddziałach Barabasza. Jak mówił Poniewierka : „Grzegorczyki w każde szli walke.(…). W 1914 wraz z bratem i siostrą wyjechał do Niemiec, do Meklemburgii, kopać ziemniaki, rwać buraki, wiązać żyto etc. Do kraju wrócił w roku 1919, by w marcu 1920, ponownie wyjechać do Niemiec. Tam w 1922 roku zawarł małżeństwo z Rozalią Adamczyk. Do kraju ostatecznie wrócili w 1930 roku „(…) do gołego pola, pod gołem niebem (…)”. Dopiero brat dał Wojciechowi pół morga ziemi, na której postawił w Krajnie chałupę. Wojciech i Rozalia mieli troje dzieci: Zofię, Józefa i Mariannę. Poniewierka jeździł po całej Kielecczyźnie, opowiadając swoje ballady. Dostał nagrodę imienia Jana Pocka (ludowego poety z Lubelszczyzny). Pisał wiele wierszy m.in: ”O Hitlerze pisołem, o Michniowie spalonym, o powstaniu we Warsawie, o partyzańskiej doli…”. Żona Wojciecha, Rozalia również pisała wiersze. Krytycy nazwali ich tomik: „świętokrzyskim znaleziskiem”.
Wojciech Grzegorczyk zmarł 2 IV 1977 w Kielcach.
Bolesława Endrych z Żeromskich. Córka Wincentego Żeromskiego oraz Józefy z Katerlów. Najmłodsza siostra słynnego pisarza Stefana Żeromskiego. Urodziła się w Krajnie 31 sierpnia 1869 roku. Ochrzczona została w Leszczynach „(…) w przytomności rolników z Krajna Macieja Grzesika (…) i Piotra Stempnika (…)”. Po śmierci matki Józefy z Katerlów, małą Bolesię zabrała do siebie, do Kurzelowa wprost z pogrzebu matki jej siostra Maria z Katerlów Kozłowska. Dziewczynka przebywała tam kilka następnych lat, ale rodzina nie dała jej żadnego wykształcenia, ani fachu. Kozłowscy nie tylko nie nauczyli jej niczego, ale na początku września 1883, czyli tydzień przed śmiercią chorego ojca odesłali ją do domu, co było dla Żeromskich wielkim kłopotem. Pamiątkami po siostrze Żeromskiego są jej dwa rękopisy – dedykacje, zachowane w klasztorze sióstr Bernardynek w Świętej Katarzynie. Jeden to wpis do księgi gości, pochodzący z września 1928 roku (miała wówczas 59 lat). Druga pamiątką jest egzemplarz książki Stanisława Piołun-Noyszewskiego „Stefan Żeromski. Dom, dzieciństwo i młodość z podwójną dedykacją: pierwszą od autora dla cioci Bolesławy – pochodzącą z grudnia 1927 roku (tuż po wydaniu owej datowanej na 1928 rok książki) i drugą Bolesławy dla siostry zakonnej Walerii Łętowskiej, którą uważała ona za swą jedyną prawdziwą przyjaciółkę. Losy sióstr pisarza pozostają pełne niedomówień i znaków zapytania. Relacje Bolesławy jej z bratem Stefanem były skomplikowane, nie utrzymywali kontaktów. Bolesława Endrych zmarła w Warszawie, dnia 19 marca 1940 roku.
Józef Szlufik (pseudonim „Stryjek”) członek AK, zgrupowania Jana Piwnika „Ponurego”. Urodzony w Krajnie.
Opis zdjęcia z roku 1944: Transport rannego w Lasach Osieczyńskich. Niosą z lewej: Bronisław Szybalski „Kufel” i Kazimierz Gładys „Jastrząb”, z prawej: Józef Szlufik „Stryjek” i NN. Pierwszego konia prowadzi „Wawrzek”, drugiego Stefan Urbański „Gienek”. (Narodowe Archiwum Cyfrowe)